Geen oordeel vellen houdt onrecht in stand

Tegen ondemocratische coronamaatregelen werd zonder aarzeling stelling genomen, niemand die toen opriep om vooral geen kant te kiezen, ongeacht de verdeeldheid in de samenleving waar dit toe leidde. De Oekraïne-oorlog was het volgende schisma dat voor veel discussie zorgde, maar ook toen kozen veel mensen duidelijk partij. Bij de Hamas-aanval op Israël wordt er opgeroepen om vooral niet te oordelen. Maar is niet oordelen werkelijk het beste wat we nu kunnen doen? Marjolein van Pagee betoogt dat als een genocide zich voltrekt het juist belangrijk is om deze krachtig te veroordelen. Geen oordeel vellen is niet neutraal. Het gooit daders en slachtoffers op een hoop, zo vindt zij. “Palestijnen hebben niet de luxe om ‘geen partij te kiezen.’”

Facebook-post (oorspronkelijk ingediend als opinie bij De andere Krant), 17 oktober 2023

Jeroen Pols betoogde vorige week in De Andere Krant dat de aanval van Hamas op Israël een nieuw verzonnen verhaal betrof, bedacht door de machthebbers, ter aanvulling op het ‘corona’ en het ‘Oekraïne-narratief’ omdat de effecten daarvan inmiddels waren uitgewerkt. De aanval op Israël plaatst mensen inderdaad weer recht tegenover elkaar. Maar is het daarmee een ‘false-flag’, een georkestreerde aanval, die slechts ten doel heeft ons af te leiden en ons verder te verdelen?

Ik meen van niet. Net zoals de Oekraïne-oorlog een lange aanloop kent, die meegenomen moet worden om de Russische inval van februari 2022 te kunnen begrijpen, geldt dat ook voor de aanval van Hamas op Israël. Al vanaf 1948, toen de gewelddadige bezetting van Palestina met hulp van het westen tot stand kwam, is het Palestijnse volk slachtoffer van zware mensenrechtenschendingen. Na vijfenzeventig jaar zijn zij behoorlijk wanhopig. Ze kunnen letterlijk geen kant op en hebben niets te verliezen. Natuurlijk spelen de media, zoals altijd, een belangrijke rol in de beeldvorming. De talloze misdaden van het Israëlische bezettingsleger kregen hier nooit de algehele verontwaardiging die het optreden van Hamas wél ten deel viel.

Het punt is dat Israël geen gewoon land is met gewone burgers. Het is een koloniale proxy-staat. De aloude wens van zionistische joden voor een eigen staat, is destijds door het koloniale westen misbruikt om het olierijke Midden-Oosten te verdelen. Dit betekent dat er een duidelijk machtsverschil is tussen zionistische joden en het Palestijnse volk. Het is dus geen gelijkwaardig conflict waar je kunt spreken van ‘waar twee vechten, hebben twee schuld’.

Ook in de Oekraïne-oorlog is het lokale verzet in Donbass niet gelijkwaardig aan het officiële Oekraïense leger van Zelenski. In dat geval plaatsen we geen zoetsappige foto’s van jongetjes uit beide ‘kampen’ die elkaar vasthouden met de impliciete boodschap: we moeten geen oorlog voeren maar elkaar liefhebben. Dan zouden we aanvoelen dat dit een behoorlijk cliché is die de oorzaak van al dat bloedvergieten verdoezelt. Als er één groep is die in vrede wil leven, zijn het namelijk de Palestijnen zelf. Zij hebben de gewelddadige bezetting van hun land nooit gewild en hebben niet de luxe om ‘geen partij te kiezen’. De zionisten wel. Zij namen in 1948 het initiatief om met westerse wapens in de hand duizenden families van hun land te verdrijven.

Ondanks deze duidelijke historie gaan we heel anders om met wat er nu in Palestina gebeurt en eerdere splijtzwammen als de corona en de Oekraïne-oorlog. Ook in Oekraïne zijn het vooral onschuldige burgers die de dupe worden. Toch aarzelen we dan geen moment om onze mening te geven en het Oekraïense leger als een verlengstuk van de NAVO te bestempelen.

In het geval van Israël-Palestina klinkt nu luid de oproep om vooral niet te oordelen en geen partij te kiezen. Zo stelde George van Houts bijvoorbeeld, dat we onze onbedwingbare neiging om partij te kiezen eens onder controle moesten krijgen. De vijand (de globalistische machten) probeerde ons hiermee uit elkaar te spelen. Ook Fiona Zwart wilde boven de polarisatie uitstijgen en een vredesbeweging bouwen: “Focus op menselijkheid en op bruggen bouwen vanuit innerlijke vrede.” Patrick Savalle ging zover door te stellen dat de aanval van Hamas met instemming van Israël was gepleegd om vervolgens hard terug te kunnen slaan. “Hamas lijkt een Israëlische proxy, een Mossad extensie, die wordt gebruikt om de zeer agressieve zionistische politiek te kunnen doorvoeren,” zo schreef hij op X. David Icke vond dat we het spoor bijster waren als we gingen denken in termen van kampen. Het kwam toch allemaal uit dezelfde koker.

Maar waarom vinden we het plots zo belangrijk om geen partij te kiezen tegen onrecht, terwijl we dat bij de corona wel deden? Immers, ook de corona creëerde twee kampen: je was wel of je was niet bang om ziek te worden, je prikte wel of je prikte niet tegen het onzichtbare virus. Het was toen voor iedereen duidelijk dat het niet zomaar een onschuldig verschil van mening betrof. Neutraal zijn was geen optie. De mening van de een stond in lijn met de overheid die een beleid uitvoerde waar de ander slachtoffer van werd. Anders gezegd: als je de mening van de macht was toegedaan werd je niet beperkt in je vrijheid, als je aan de andere kant van de lijn stond wel. Bij voorbaat een ongelijke, oneerlijke discussie die niet zomaar door ‘theedrinken’ kon worden opgelost.

Uiteraard, onderlinge verdeeldheid helpt de strijd tegen een onrechtvaardig systeem niet. Maar net als bij de corona gaat het bij Israël-Palestina om meer dan zomaar een uitwisseling van meningen in een gelijkwaardige discussie. Vanaf het begin van haar gewelddadige bestaan in 1948 is de zionistische staat Israël een verlengstuk van het westen, een bezetting van andermans land.

Het valt mij op dat er nu wel heel snel een conclusie wordt getrokken dat Hamas een verlengstuk van Israël zelf zou zijn. Wat als het wél een authentieke aanval was en Israël niet meer zo machtig is als het is geweest? Op geopolitiek vlak gebeurt er heel veel in de wereld. Nieuwe allianties worden gemaakt. We kunnen er niet zonder meer vanuit gaan dat het westen voor altijd en eeuwig de macht in handen heeft. De aanname dat Israël wel een andere kant op móet hebben gekeken, getuigt mijns inziens niet van een open houding waarbij alle scenario’s in overweging worden genomen.

Los van de vraag of de Hamas-aanval nu een ‘false-flag’ is of niet, wordt er hoe dan ook een genocide gepleegd. Openlijk. Hoe neutraal is het om ons alleen maar zorgen te maken over het effect van polarisatie? Met deze niet-oordelende houding, komen daders ermee weg en worden plegers van onrecht op een hoop gegooid met hen die dit onrecht ondergaan. Kortom: als een genocide zich voltrekt is het belangrijk om deze krachtig te veroordelen.
***